இலங்காபுரிக்குச் செல்ல வேண்டுமென்றால், இந்து மகாசமுத்திரத்தைக் கடந்தாக வேண்டும்…

“ கொங்கிற் பொலிந்த தாமரையின்

குழுவுந் துயில்வுற்று இதழ் குவிக்கும்

கங்குற் பொழுதுந் துயிலாத

கண்ணன் கடலைக் கண்ணுற்றான்…”

தேனுடன் திகழ்கின்ற தாமரை மலர்களும், இரவில் இதழ்களைக் குவித்துக் கொள்ளும்… பிராட்டியைப் பிரிந்தபின்பு, இரவு நேரத்திலும்; துயிலாத இராமபிரான், அந்தப் பெருங்கடலைக் கண்டான்… எம்பெருமானின் கண்ணைத் தாமரைக்கு உவமையாக்குகிறான் கம்பன்…

 

கடலைக் காண்கிறபோது, காதல்மனைவியைப் பிரிந்த துன்பம் எம்பிரானை வாட்டுகிறது…

“ பழிக்குங் காமன் பூங்கணைக்கும்

பற்றா நின்றான்…”

மன்மதனுடைய மலரம்புகளுக்கும் இலக்காகத் திகழ்ந்த இராமபிரானுடைய அழகிய புயங்கள் மீது, கடலின் உயர்ந்த அலைகளிலிருந்து, தென்றல் தூற்றும் திவலை( அலைத்துளி) கொல்லன் உலையிடத்துத் துள்ளும் தீப்பொறியைப் போல அவனைச் சுடுகிறது…. காதலர் பிரிவுக்கு எப்பொழுதுமே, “ நீர்த்திவலை சுடுதல் “ உவமையாகக் கூறுவது மரபு…

தமிழ்த்திரைப்படங்களில் நடுநிசியில், கிணற்றிலிருந்து தண்ணீரை இறைத்துத் தலையில் கொட்டிக் கொள்ளும் காட்சிகளை நினைவுப்படுத்திக் கொள்ளலாம்…. J

 

“ தூரமில்லை மயிலிருந்த சூழல் என்று மனம் செல்ல….”

மயில் போன்ற சாயலுடைய பிராட்டி, சிறைப்பட்டிருக்கும் இடம் வெகு தூரத்தில் இல்லையென்று…. அவளிருக்குமிடம் மனம் செல்கிறது….!

பிராட்டி சிந்துகின்ற கண்ணீர்த்துளிகள்; அலைகள் போல் மென்மேல் பெருகிவந்து, வள்ளல் மலர்த்தாளில் வீழ்வது ஏய்க்கும்… அலைகள்; எம்பெருமானின்,  தொடுகழல் கமலம் அன்ன தாளைத் தழுவுதலை, கம்பன் எத்தனை அழகாகக் கற்பனை செய்கிறான்…J

 

இராமாவதாரத்தில்தான், “ வள்ளல் “ என்கிற அடைமொழியில் எம்பெருமான் போற்றப்படுகிறான்…

“ தெள்ளி யார்பலர் கைதொழும் தேவனார்

வள்ளல் மாலிருஞ் சோலை மணாளனார்….”

கோதை நாசியார்…. நாச்சியார் திருமொழி….

“ கள்வா ! கடன்மல்லைக் கிடந்த கரும்பே !

வள்ளால் ! உன்னை யெங்ஙனம் நான் மறக்கேனே !...”

திருமங்கையாழ்வார்…. பெரிய திருமொழி….

 

குயில் போன்ற குரலினளான பிராட்டியின் துன்பத்தைப் போக்கவும், தேவர்கட்கு அரக்கரால் நிகழ்ந்த மனக்குறைகளை ஒழிக்கவும், “ கை வெம் சிலையன் “ திருக்கரத்தில் கோதண்டம் என்னும் வில்லை ஏந்தியவனும், கங்கைநதி பாயப்பெற்ற அழகிய கோசல நாட்டை உடையவனான ஸ்ரீ இராமச்சந்திர மூர்த்தியைப்     பார்த்து, அலைகள் கைகளை உயர்த்தி, பெருமுழக்கத்துடன் ஆரவாரிக்கின்றனவாம்…!

 

” இன்ன தாயக் கருங்கடலை

யெய்தி யிதனுக் கெழுமடங்கு

தன்ன தாய நெடுமானத்

துயரம் காதல் இவை தழைப்ப….”

யுத்த காண்டம்…. கடல்காண் படலம்….

இத்தகையதான கரிய கடலையடைந்து; இந்தக் கடலைக் காட்டிலும் ஏழுமடங்காகத் தன்னிடமுள்ள மிக்க மானமும், துன்பமும், ஆசையுமாகிய இவைகளின் மேல்விளைவு என்னது ஆகும்…. இனி நிகழக்கூடிய செயல் என்ன…? என்று ஆராய்ந்திருந்தான் ஸ்ரீ இராமபிரான்….

 

“ யானே என்னை அறிய கிலாதே

யானே என்றன தேயென் றிருந்தேன்

யானே நீ என் உடைமையும் நீ

வானே ஏத்துமெம் வானவ ரேறே…!....”

நம்மாழ்வார்… திருவாய்மொழி….